Deel deze inhoud:
Afgelopen zaterdag stond het Dommelhof in Pelt in vuur en vlam. Sporting Pelt was er nl. in de eigen arena Belgisch kampioen handbal geworden. En of dat een enorme ontlading deed ontstaan bij iedereen die betrokken is bij de club, dat was duidelijk. Grondleggers van het sportieve verhaal, en dat gesteund door de gehele achterban en het bestuur, zijn de broers T1 Korneel en T2 Robrecht Douven.
Om het succes te kaderen met de landstitel als enorme kers op de taart dit seizoen spraken we met T2 Robrecht Douven, daags na de titelapotheose. In een eerste deel laten we Robrecht terugblikken op het voorbije seizoen, in deel II belichten we de broers in rol van T1 en T2, en hoe dat de ideale succestandem vormt bij Sporting Pelt!
Robrecht, als je terugkijkt naar het voorbije seizoen in het algemeen, door welke bril is dat dan?
“Vorig seizoen waren we al dicht bij een prijs, maar verliezen we helaas de bekerfinale. Met het stoppen en vertrekken van vier ervaren spelers (Konitz, Van Leeuwen, Köhlen en Tasevski) zeiden velen dat we dit jaar niks zouden maken”, opent Douven. “Dat gevoel hadden Korneel en ik absoluut niet. We wisten dat onze jonge talenten een jaartje ouder waren en dus wat meer ervaring zouden hebben.“
“We trokken met Tanguy Delpire, Milan Degraeve en Ivan Antic vervangers aan. Allemaal kerels die heel gemotiveerd waren en heel hard trainden. Het grootste verschil was dat er bij de technische staff twee krachttrainers bijgekomen zijn. Elke dinsdag en donderdag hebben zij onze mannen sportspecifiek hard laten werken. Onze mannen hebben ongelofelijk hard getraind en hard werken wordt beloond! De krachttrainers zeiden ook dat ze nog nooit een groep hadden gehad die zo goed trainden. Dat is leuk om te horen, want niemand ziet wat al die spelers doen en laten voor hun sport.”
Beste handbal maar geen beloning!
“Gedurende heel het seizoen hebben we bij momenten ploegen weggespeeld, maar om dan helemaal in te zakken en toch nog te verliezen. We speelden in eenzelfde match het beste handbal van de competitie en met momenten het zwakste handbal. Omdat we zo wisselvallig speelden, hebben we heel vaak nipt met één doelpunt verloren waardoor je in de Beneliga op een teleurstellende plaats eindigt”, blikt T2 Robrecht Douven terug.
“Dan lijkt het voor de buitenwereld of je niet goed genoeg bent, maar als je met 1 doelpunt verliest, kan je net zo goed met 1 doelpunt winnen. Korneel en ik hebben vaak gezegd na een training of na een match: we hebben de beste ploeg van de Beneliga, alleen verkloten we het vaak zelf en niet omdat de tegenpartij beter is. Het dieptepunt was de pandoering in Visé, de enige keer dat we echt door het ijs gezakt zijn. Dat was ook de laatste match van de Beneliga. Nadien hebben we een gesprek gehad met de spelers en hebben we precies een klik gemaakt.”
Allemaal samen!
Mag ik zeggen dat er na de Beneleaguewedstrijd in Visé echt een declic is gekomen bij jullie ploeg?
“Over de inzet op de trainingen hebben we nooit mogen klagen, want die inzet was er altijd. Je merkte nadien wel, dat ze buiten de trainingen er nog meer mee bezig waren. Spelers die via whatsapp video’s en vragen stuurden. Spelers die veel mee hebben gedacht met hoe kunnen we beter worden.”
“Als ze een systeem zagen in een wedstrijd van de champions league of sociale media; zouden we dit ook niet kunnen doen? De beleving was net bij iedereen een tikkeltje groter. We stonden er alle matchen in de play-offs sindsdien. De overwinning in Visé heeft een boost gegeven. Een week later lukt het dan om de eerste keer ooit in Bocholt te winnen. Wat we daar de tweede helft hebben laten zien, was het beste handbal dat we de laatste jaren gespeeld hebben. Sindsdien was iedereen het er over eens: we gaan die finale spelen en dat moet met thuisvoordeel!”
“Dan was er eindelijk de gedroomde finale tegen Bocholt. De eerste match in Bocholt deden we goed mee tot 27-26 en dan misten dan drie open kansen, waardoor Bocholt terecht wint. Jammer, maar in Bocholt verliezen is geen schande. Serge Spooren heeft ons in zijn eentje dood gemaakt die match met zijn goals en assists. We wisten dat we beter konden en zij moesten nog naar de ‘Hel van het Noorden’ komen.”
“In de tweede match hebben we verdiend gewonnen. De verdediging stond er en zo raakten de opbouwers van Bocholt er niet door. Mede door een uitzinnig publiek speelden we met het mes tussen de tanden en zetten we de stand op 1-1.”
Kolkend Dommelhof
“Dan de ‘belle’ weer in eigen huis. De supporters van beide ploegen hebben iedereen kippenvel bezorgd. Heerlijk om te zien en horen wat ze voor de dag gebracht hebben. De match zelf is gelijk je hem in je droom al veel gezien hebt. Niet goed spelen, waarschijnlijk door de zenuwen. We staan 8-13 achter op een gegeven moment. Na 20’ schieten we wakker en beginnen iets beter te spelen en kunnen gaan rusten met 13-14.”
“Bocholt scoorde 5 goals in 6 tegen 6, de rest waren tegenaanvallen, penalty’s of goals in overtal. Daar hebben we ons aan opgetrokken dat we 6 tegen 6 de beste ploeg waren. De tweede helft was een nagelbijter. Toen we drie minuten voor tijd de 24-25 slikten en nog eens een tijdstraf, vreesde ik dat het niet meer zou lukken. Ik zou er al voor getekend hebben om verlengingen af te dwingen.”
“Gelukkig voor ons verprutsten ze het bij Bocholt zelf. Toen we met nog zes seconden de bal veroverden dacht iedereen dat het verlengingen zouden worden, maar daar dacht Tommie Falke anders over! Wat een ontlading! Mooier dan dit gaat het nooit meer worden. Na 20 jaar in eigen huis kampioen worden met een winnende goal, daar droomt iedereen van! Heel leuk om dat als T2 samen met Korneel te kunnen behalen. Ook heel fijn dat er in deze groep spelers zitten die beginnen handballen zijn toen ik als trainer ook begon. Ik was trainer van de U10 en had toen Michiel Lambrecht, Door Vandebeeck en Robbe Spooren als kleine jongens onder mijn hoede. Nu 15 jaar later om dan met zoveel jongens uit Pelt zelf de landstitel te behalen is een droom die uitgekomen is!”, sluit T2 Robrecht Douven zijn verhaal af.
RV Foto’s: (c) Foto Reza
