Deel deze inhoud:
Niemand zou het verwacht hebben nadat hij in het seizoen 2023-2024 opnieuw drie trofeeën in de lucht mocht steken bij zijn club, Handbal Sezoens Achilles Bocholt. Toch was het afscheid van handbalicoon Serge Spooren een feit na de Belle in en tegen Sporting Pelt. Een afscheid in mineur maar wel één dat zeker en vast gebeurde door de grote poort! Heel de handbalwereld was fan van de Bocholtse sterkhouder, die maar liefst 24 jaar aan de zijde speelde van een ander clubicoon ondertussen in Bocholt, Wout Winters.
Wij namen de tijd om met de mens Serge Spooren terug te blikken op wat een heel mooie carrière was, die al op jonge leeftijd heel wat verantwoordelijkheden met zich meebracht.
We gaan even terug in het verleden. Hoe is het allemaal begonnen Serge?
“Als 4-jarige begon ik te voetballen bij Esperanza Neerpelt. Twee jaar later begon ik ook met handbal, want de meeste schoolvrienden speelden handbal, want toen de lokale sport in Neerpelt.”
Zat het handbal in de genen? “Zeker wel. Mijn vader heeft furore gemaakt als speler bij Sporting Neerpelt en wist vijf prijzen te pakken einde jaren ’80, begin jaren ’90. Mijn opa is jarenlang tafelverantwoordelijke geweest bij de club. Papa was de enige van drie broers die is blijven handballen. De andere broers bleven in de voetbalwereld. Mijn grootmoeder heeft zelfs 25 jaar de shirts gewassen. Handbal is dus altijd een belangrijke sport in onze familie geweest.”
Wat waren je mooiste momenten als jeugdspeler? “Dat zijn er veel, we hadden een topploeg bij de lichting 93-94. Tevoren moesten we knokken, maar altijd wisten we een tandje bij te steken, zodat we steeds konden strijden voor de prijzen”.
“Zo wonnen we bij de pupillen en kadetten de Belgische finales. Bij de miniemen verloren we de finale. Een geweldige groep met ook een vriend voor het leven Wout Winters. Ja, ik las het in het artikel met Wout Winters bij het winnen van de Persprijs, dat hij ook de aandacht liet vallen op die 24 jaar die we samen hebben gespeeld en gedeeld. Waarvan dus ook die acht fantastische jaren bij Sezoens Achilles Bocholt.”
Had je zo een fenomenale carrière verwacht?
“Het was zeker een droom en ja, ik had talent, maar het is hard werken hoor om er te geraken. Nooit tevreden zijn over je eigen prestaties, maar steeds trachten de lat hoger te leggen. Dat gebeurde vaker tijdens mijn carrière. Zeker toen ik als 19-jarige kapitein werd bij Sporting Neerpelt en we dat seizoen de promotie naar de Bene-League misliepen. Toen stak ik meerdere tandjes bij met daarna de successen bij Bocholt.”
Je prijzenkast staat vol. We gaan ze niet allemaal overlopen, anders kunnen de mensen op deze zonnige dag niet meer veel verrichten. Maar welk was je allermooiste moment?
“Ik behaalde 14 prijzen en werd ook drie keer speler van het jaar. Allemaal erg mooi met vooral ook de collectieve prestaties. Serge Spooren staat garant voor veel doelpunten en verschroeiende bommen, maar zonder mijn ploegmaats was dit allemaal niet mogelijk. Ook heb ik het geluk gehad te mogen werken onder een tacticus als Bart Lenders en leerde ik nog veel bij van Luc Boiten. Alleen jammer dat we dit seizoen moesten afsluiten zonder prijs.”
“Zeer pijnlijk, maar zoals Wout Winters het al zei, we waren er twee keer dichtbij. Ook gun ik Sporting Pelt de titel. Na 20 jaar mogen ze terecht uitbundig vieren. Bocholt is en blijft top in de Bene-League en zal ongetwijfeld volgend seizoen opnieuw een prijs gaan pakken. Ja, ook zonder Serge Spooren hoor (lacht). Om af te sluiten, mijn mooiste trofee? De Bene-League titel in 2019! Ik werd ook MVP en speelde dat jaar mijn beste seizoen ooit.”
Serge, ik heb het gevoel dat je afscheid al een tijdje in je hoofd zat, toch?
“Drie jaar geleden kochten we een huis in Vught”, stelt de altijd sympathieke Serge Spooren. “Ik stapte in het huwelijksbootje op 29 juli 2022 en beloofde toen de liefde van mijn leven Tori Fourie om te gaan stoppen met handballen. Iedereen dacht, nou Serge, nu hij moet rondlopen met een ring rond zijn vinger is hij een beetje gek geworden (lacht). Toch was dat niet zo.”
“Het gevoel speelde al langer in mijn hoofd en dat had niet alleen rechtstreeks te maken met mijn huwelijk, want ik kreeg altijd de nodige steun van Tori. Het was de afstand van Vught naar Bocholt. 150km op en neer. De tijd ontbrak om andere dingen te doen”.
“Ik ben leerkracht en handbal op topniveau spelen vraagt veel van je lichaam en tijd. Pas op, ik ben nog niet versleten hoor (lacht). Integendeel, ik bleef gelukkig gespaard van zware blessures, maar het speelde allemaal mee. Stoppen met een gezond lichaam in een gezonde geest was het motto. Afscheid nemen doet uiteraard pijn. Ja, er vloeiden tranen. Voor de maats, staf, bestuur en al die geweldige supporters. Wat ga ik die mensen allemaal missen, want Forza Bogget is superieur! Toch is het nu tijd voor andere dingen. Ik wil zeker het eerste jaar vrij als een vogel zijn om dingen te ontdekken waar nu geen tijd voor was.”
Ik stel toch de vraag, keer je nog terug in het handbal?
“Het eerste jaar zeker niet. Ik kreeg nu al enorm veel aanbiedingen om coach te worden. Toekomstgericht sluit ik niks uit, maar nu eerst genieten van mijn handbal pensioen (lacht). Als ik mag wil ik graag afsluiten om iedereen te bedanken. Mijn familie, vrienden, de clubs, medespelers, staf, bestuur en last but not least alle supporters doorheen die fantastische jaren.”
Foto’s: RV Serge Spooren & facebook Sporting Pelt
