Deel deze inhoud:
Bij Hubo Limburg United zullen het rustige feestdagen worden, want het team van voorzitter Maarten Bostyn komt nog in actie op tweede kerstdag om 20u30 in Sporthal Winketkaai in en tegen Kangoeroes Mechelen. Wie het allemaal met lede ogen vanop de bank moet aanzien is pechvogel Toon Ceyssens. Volop bezig aan zijn revalidatie. De beresterke Toon Ceyssens klinkt strijdvaardig: “Knallen in februari 2025!”
Bij Sportactua zijn we overtuigd dat center Toon Ceyssens de extra sleutel naar een prijs kan zijn. Met Oskar Giltay en de Amerikaan Javion Ogunyemi kan succescoach Raymond Westphalen reeds rekenen op het nodige geweld onder de borden. Toch kan Breeënaar Toon Ceyssens, indien hij weer zijn oude niveau haalt, het extra wapen worden.
Toon, hoe is het met je gesteld?
“Alles gaat heel vlot Guido. Soms eens strubbelingen, maar dat is normaal”, steekt de altijd eerlijke en sympathieke Toon Ceyssens van wal. “Waarvoor dank naar onze kinésist Arne Daniels van Movenda. Hij ontfermt zich fantastisch over mij. Daarom zit ik zeer goed op schema.”
Na je zware operatie aan de kruisbanden volgde de meniscus. Kan je weer terug groeien naar je oude niveau?
“Het is inderdaad op korte termijn een tweede geval van enorme pech”, vervolgt de 27-jarige krachtpatser onder de ring. “Op 12 september dit jaar kreeg ik heel onschuldig op training, die meniscus blessure. Momenteel loopt het vlot en de vooruitzichten zijn zeer positief. Dus ja, ik blijf hard werken om weer te groeien naar mijn oude niveau!”
Knallen in februari!
“De bedoeling is dat ik begin februari weer kan wedstrijden spelen. Ik wil zo graag weer knallen. Het is zwaar aan de kant te moeten toekijken. Gelukkig werd ik door iedereen uitstekend opgevangen. Daarnaast zie ik ook de progressie en dat schenkt mij de nodige moed. Ik doe ondertussen reeds shotoefeningen. Daarnaast ben ik gestart met lopen. Nog voorzichtig aan, maar het gaat zeer goed.”
“Ik doe ook enorm veel aan krachttrainingen. Dan moet ik wel steeds zorgen dat mijn rechterknie goed warm is. Bovendien is er wel in het weekend een rustperiode ingelast, maar ga ik vaak wandelen of zwemmen. Kwestie van alles soepel te houden, want zo een revalidatie is best heavy hoor. Ik kwam juist uit een zware kruisbandblessure aan dezelfde knie. Een lijdensweg die hopelijk in februari definitief achter de rug is. Daarna wil ik het team helpen aan een mooie prijs. Kampioen? Waarom niet? Hebben we daarvoor niet een kern om mee te dingen voor de titel? Je bent het toch eens met mij Guido, dat doet mij plezier (lacht).”
Dan moet het wel beter dan in Charleroi, toch?
“Absoluut. In Charleroi is het nooit gemakkelijk. Wat er fout liep? We speelden niet collectief genoeg. Basketbal is een teamsport en als sommige jongens de individuele toer opgaan, dan loopt het fout. De kracht van dit United is er staan als één blok en vechten voor elkaar.”
Kangoeroes Mechelen
“Ja, dat moet gebeuren komende donderdag op tweede Kerstdag in en tegen Kangoeroes Mechelen. Opnieuw een zware opdracht, maar we hebben iets recht te zetten. Of ik ga kijken? Elke wedstrijd ben ik aanwezig. Verbonden blijven bij het team vind ik noodzakelijk. Dat is in mijn ogen een plicht. We gaan naar Mechelen voor de volle buit en als iedereen weer collectief gaat denken, moet dat lukken.”
Wat ga je doen met Kerstmis? En ik vernam dat je papa gaat worden, klopt dat?
“How Guido, waar heb je dat vernomen? Ik ben samenwonend met Britt Pussig in Zonhoven en in normale omstandigheden voor het leven. Want wij voelen ons uitstekend bij elkaar. Britt is nu 30 jaar en gestopt met basketten. Vandaar misschien dat gerucht. Ik ga alvast nog blijven oefenen (schatert), maar voorlopig nog geen papa. Met de komende feestdagen zal het genieten zijn met de familie. Rustig houden en ook uitkijken naar de match in Mechelen.”
