Deel deze inhoud:
Sportverzorger Patrick Castermans steekt zijn ziel in een boek! Zo kan je het wel stellen als je het onderstaand artikel leest en in je opneemt. Het is een verhaal van een man, sportverzorger bij KSK Tongeren, die vertelt over zijn passies in het leven, de donkere kant van het leven maar ook de mooie kant ervan.
“Als kleine jongen was ik gepassioneerd door voetbal, trouwens veel andere mogelijkheden waren er niet. Begonnen als voetballer in Fortuna Riksingen. Nu kan je al heel vroeg beginnen te voetballen in een club. Toen begon het op 10 jaar als miniem. Als kadetje werd ik getransfereerd naar het nabije Hoeselt VV, waar ik mijn heel jeugd gespeeld heb tot en met het 2de team (de reserven). Op nationaal niveau tot 2de nationale, daarna ben ik snel in het provinciaal voetbal beland, Goldstar Mopertingen (voorloper van Belisia) en Stormvogels Rosmeer. Ik betreur een beetje dat al deze ploegen zijn verdwenen”, geeft Patrick Castermans nog mee.
“Ik ben snel gestopt met voetballen en overgeschakeld naar het afstandslopen. En toen daar de jaren begonnen te wegen ben ik van het actief sporten naar het passief sporten over gegaan. Na een opleiding sportverzorging ben ik aan de slag gegaan in het voetbal. Ik ben begonnen bij Hedera Millen Tongeren in 3de nationale. Daar ben ik vier jaar gebleven, dan volgde bij Sporting Hasselt enkele maanden tot ik door een verschrikkelijke ziekte ( dit is ook de aanleiding om het schrijven van het boek) er een jaar tussen uit ben geweest.”
“Dan ben ik terug begonnen bij Waltwilder, Bilzen Waltwilder ,Belisia en terug na tien jaar Tongeren… waar ik hopelijk nog vele jaren kan blijven, want ik zie dat er stap voor stap aan deze mooie club gebouwd wordt, om een stabiele club te worden in het amateurvoetbal , waar talentrijke jeugdspelers de kans krijgen om te proeven van het nationaal voetbal.”
“Enkele jaren geleden werkte ik als vrijwilliger in het bezinningscentrum’ van de abdij van Averbode. Op een avond zitten Christiaan Devos ( directeur van de kathedraal) en ik rustig te spreken, en ik vertel hem mijn verhaal van de beproeving en de genade van de ziekte. Daarna vraagt hij mij Patrick, dit moet je neer schrijven. En zo ben ik er aan begonnen. Telkens kwamen de juiste mensen op mijn pad om mij te ondersteunen in dit project. Als laatste Sofie Van Gestel, auteur van enkele boeken. Om mij te begeleiden in het maken van het boek. Zij plaatste al mijn teksten in een skelet en zo ontstond het boek. Het boek heeft de naam Hoop na wanhoop. Storm over beproeving naar genade.”
“Donderdag 18 augustus 2011, een gigantisch onweer barst los in onze contreien. Op de festivalweide van Pukkelpop in Hasselt komen vijf mensen om het leven en tientallen gewonden is de trieste balans. Ook voor mij net op datzelfde moment, en in dezelfde regio wordt er een gigantische bom gedropt in mijn leven. Een verhaal van storm over beproeving naar genade, de fysische en psychische marteling, stap ik als een kerngezonde man de poorten van de hel binnen, maar kom er ook terug uit, weliswaar als een ander persoon. Het diepste punt dat voor een mens haalbaar is, maar door het tonen van karakter, veerkracht en doorzettingsvermogen je terug op een positieve manier naar de wereld brengt.”
“Dit laatste is ook de reden van het schrijven van het boek. Nu op dit moment zijn er in het ziekenhuis ook weer mensen in dezelfde situatie. Ondanks alles blijf geloven en creëer hoop dat het terug goed komt. En misschien wordt het leven erna gemakkelijker en heb je een meer positieve kijk op het leven ondanks dat je er toch als een light-versie van jezelf uitkomt. Ook een andere reden is, leef iedere dag positief en laat je niet ziek worden om dan te beseffen hoe mooi het leven is.”
“Ik schrijf ook over anderen dingen en eentje die mij raakte was de oorlog in Oekraïne. Als vrijwilliger gaf ik Nederlandse les aan anderstaligen. Twee jaar geleden bij het begin van de oorlog kwamen veel van deze Oekraïense mensen naar hier voor hun veiligheid. Maar ook om te integreren in onze samenleving. Op een dag vraag ik aan iemand om een verhaal te schrijven over het begin van de oorlog tot op het moment dat je nu hier in de klas zit en probeert te integreren. Het resultaat was verbluffend en ik nam dit verhaal op in mijn boek in het Nederlands alsook in het Oekraïens. Van hieruit maak ik dan ook een parallelle beweging van hoop na wanhoop. Wanhoop begin van de oorlog en hoop de integratie in onze samenleving. Het boek is ook geïllustreerd door mij.”
